سنگ های ادراری: هنگامی‌که غلظت مواد قابل تبلور موجود در ادرار آنقدر افزایش می‌یابد که این مواد دیگر نتوانند به شکل محلول باقی بمانند سنگ‌های ادرارب تشکیل می‌شوند. بیشتر سنگ‌های ادراری حاوی کلسیم و بیشتر سنگ‌های کلسیمی نیز از جنس اگزالات کلسیم هستند.

سنگ های اسیداوریکی: این سنگ‌ها در رادیوگرافی (KUB) نسبتا رادیولوسنت هستند. سنگ‌های اسیداوریکی نوعا در مردان و با میزان عود زیاد دیده می‌شوند. معمولا در ادرار با PH اسیدی کمتر از ۵/۵ بوجود می‌آیند. در طب با افزایش PH ادرار و رساندن آن به ۶ الی ۶/۵ بکمک سیترات پتاسیم یا بیکربنات پتاسیم میتوان آن‌ها را حل کرد. معمولا با آلکالیزه کردن ادرار به میزان یک سانتی‌متر در ماه کوچکتر (حل) می‌شوند.

سنگ‌های سیستینی: سنگ‌های سیستینی بدلیل آبنرمالیتی‌هائی در پمپ‌های اسیدآمینه که روی سیستین ،اورنیتین ،لایزین و آرژینین اثر می‌گذارند ایجاد می‌شود.

فسفات منیزیم آمونیوم: این سنگ‌ها را سنگ‌های عفونی نیز می‌نامند و غالبا در زنانی که عفونت‌های راجعه دستگاه ادراری مربوط به باکتری‌هایی غیر از اشریشیا کولی (مشخصا ارگانیسم‌های تولید کننده اوره‌آز مانند پروتئوس، پروویدنسیا و یا سودوموناس) دارند، دیده می‌شوند. این ارگانیسم‌ها PH ادرار را از مقدار طبیعی آن یعنی ۵/۸ به بالاتر از ۷/۲ افزایش می‌دهند. این مواد فقط در ادرارهایی که PH بالاتر از ۷/۲ دارند رسوب می کنند.